கொஞ்சம் சினிமா ...கொஞ்சம் பாப்கார்ன் :பண்ணையாரும் பத்மினியும் -

பண்ணையாரும் பத்மினியும் - இனிமையான பயணம்


மிக அரிதாகவே ஒரு கதாநாயக நடிகரின் அடுத்தடுத்த படங்கள் ஒரு வார இடைவெளிக்குள் வெளியாகும். அப்படியொரு அரிதான நிகழ்வாக ரம்மி வெளியான எட்டாவது நாள் பண்ணையாரும் பத்மினியும் வெளியாகியிருக்கிறது., இடையில் இருந்த ஒரு வார இடைவெளியில் இந்தப் படம் விஜய் சேதுபதியின் எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்கப் போகிறது என்று ஊடகங்கள் கட்டியம் கூற ஆரம்பித்தன. ரம்மியின் தோல்வியே இதற்குக் காரணம்.

ஒரு நடிகரின் எதிர்காலத்தை ஒரே ஒரு படத்தின் வெற்றி அல்லது தோல்வியை வைத்து தீர்மானிக்க முடியாது என்றாலும் பண்ணையாரும் பத்மினியும் படத்தின் வெற்றி விஜய் சேதுபதிக்கும் அவரது ரசிகர்களுக்கும் ஊக்க மருந்தாக அமையக்கூடியதுதான்.

அறிமுக இயக்குநர் எஸ்.அருண்குமார் இயக்கியிருக்கும் இந்தப் படம் அந்த ஊக்க மருந்தைக் கொடுத்திருக்கிறதா?

பண்ணையார் (ஜெயபிரகாஷ்,) ஊருக்கு நல்லது செய்யும் உத்தமர். வானொலி, தொலைக்காட்சி, தொலைபேசி என அனைத்து விஞ்ஞான கண்டுபிடிப்புகளையும் தன் கிராமத்துக்கும்.அறிமுகப்படுத்தி மக்களின் பயன்பாட்டுக்கு விட்டுவிடுபவர். அவரது தயாள குணத்துக்கு அவரது மனைவியும் (துளசி) துணையாக இருக்கிறார்.

நண்பர் ஒருவர் தனது ப்ரீமியர் பத்மினி என்ற பழைய மாடல் காரை பண்ணையாரின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு வெளியூர் செல்கிறார். பண்ணையாருக்கும்,அவரது மனைவிக்கும் அந்த காரை ஓட்டுவதற்காக நியமிக்கப்படும் பண்ணையாரின் விசுவாசி முருகேசனுக்கும் (விஜய் சேதுபதி) மட்டுமல்லாமல் அந்த கிராமத்தில் உள்ள அனைவருக்கும் செல்லக் குழந்தையாகிவிடுகிறது அந்தக் கார். நண்பர் கேட்டால் காரைத் திருப்பித் தர வேண்டும், என்ற உண்மையை யாராலும் யோசித்துக் கூட பார்க்க முடியவில்லை. இவற்றுக்கிடையில் தன் மனைவியை மகிழிவிக்க, முருகேசனிடம் கார் ஓட்டக் கற்றுக்கொள்கிறார் பண்ணையார். காரை வைத்துக்கொள்வது மட்டுமல்லாமல் அதை ஓட்டுவதும் பண்ணையாரின் கனவாகிறது.

ஒரு வழியாக கார் பண்ணையாருக்கே சொந்தமாக கிடைத்துவிட காரை அவரிடமிருந்து பிரிக்கும் வேறு சில பிரச்சினைகள் ஏற்படுகின்றன. முருகேசனுக்கும் மலர் (ஐஸ்வர்யா ராஜேஷ்) என்ற பெண்ணுக்கும் இருக்கும் காதல் அதற்கு மறைமுகக் காரணமாகிறது.

பண்ணையாரின் காருக்கும் முருகேசனின் காதலுக்கும் என்ன ஆகின்றன என்பதே மீதிக் கதை.

”பொருட்கள் பயன்படுத்தப்பட வேண்டியவை. மனிதர்கள் விரும்பப்பட வேண்டியவர்கள். ஆனால் நாம் பொருட்களை விரும்புகிறோம். மனிதர்களைப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறோம்”- இன்றைய மனித குல யதார்த்தமாக மாறிவிட்ட இந்த நகைமுரண் குறித்த சுயவிமர்சனக் கருத்தாக இது முன்வைக்கப்படுவதுண்டு. ஆனால் இது போன்ற தத்துவ விசாரணைகளுக்கப்பால், தாம் வைத்திருக்கும் ஏதேனும் ஒரு பொருள் மீது மனிதர்கள் தெரிந்தோ தெரியாமலோ தீராத பிடிப்பைக் கொண்டுவிடுகின்றனர். உயிரற்ற பொருட்களின் மீது விருப்பம் கொண்டவர்கள், தன்னைச் சுற்றியிருக்கும் மனிதர்கள் மீது அன்பு செலுத்தமாட்டார்கள் என்ற பொதுவான நம்பிக்கைக்கு விதிவிலக்குகளாகவும் பலர் இருக்கின்றனர். இதுவே பண்ணையாரும் பத்மினியும் படத்தின் மையக் கரு.

பொருட்களை அவற்றின் பயன்பாட்டிற்காக வைத்திருப்பவர்களும் ஜடப் பொருட்களை நேசிப்பவர்களை விமர்சிப்பவர்களும்கூட புரிந்துகொண்டு ஏற்றுக்கொள்ளும் விதத்தில் இந்தக் கதையைப் படைத்திருப்பதில் வெற்றிக்கொடிநாட்டுகிறார் அருண்குமார்.

படத்தின் மற்றொரு இழை, 50 வயதைக் கடந்துவிட்ட தம்பதியினருக்குள் இருக்கும் போட்டி மனப்பான்மை. விமர்சனப் நோக்கு, எள்ளல் இவற்றுக்கெல்லாம் மேலாக ஒருவருக்கு மற்றவர் மீது இருக்கும் அன்பு மற்றும் அன்னியோன்யம் அதை வெளிப்படையாக் காண்பிப்பதில் உள்ள வெட்கம் ஆகியவற்றை அழகாகப் படம்பிடித்துக் காட்டியிருக்கிறது. தமிழ் சினிமாவில் இதுவரை ஒரு சிறிய அளவிலான சுவாரஸயத்தை ஏற்படுத்த மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்ட வயது முதிந்தவர்களின் காதல் இந்தப் படத்தில் ஆழமாகவும் இயல்பை விட்டு விலகாமலும் காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

கிளைக் கதைதான் என்றாலும் முருகேசனுக்கும் மலருக்கும் இடையிலான காதல் கதை கிராமத்துத் தென்றல் முகத்தை வருடிச் செல்லும் உணர்வைத் தருகிறது. மலர் தன் வீட்டில் ஏற்பட்ட மரணத்துக்காக அழுதுகொண்டிருக்கும்போது முருகேசனுக்கு அவர் மீது காதல் அரும்புவதாகக் காட்டியிருப்பது கூடுதல் சுவாரஸ்யம்.

பண்ணையார் உட்பட அனைவருக்கும் இருக்கும் கார் மீது இருக்கும் பிடிப்பு படத்தில் உணர்ச்சிப் பூர்வமான காட்சிகளுக்கும் இடம்கொடுக்கிறது. அந்தக் காட்சிகள் அளவான உணர்ச்சிகளுடன் இயலபாகப் பதிவுசெய்யப்பட்டிருக்கின்றன. கார் மீதான பாசம் மட்டுமல்லாமல் கணவன் மனைவிக்குள்ளான அன்பும் உணர்ச்சிமயக் காட்சிகளின் வலிமையை அதிகரிக்கின்றன.

படம் நெடுக கதையுடன் இழையோடும் நகைச்சுவைக்கும் பஞ்சமில்லை.
பண்ணையார் உட்கார்ந்திருக்கும் விதத்தைப் பார்த்து அவர் இறந்துவிட்டதாக நினைத்துக்கொண்டு வேலைக்காரன் அழுவது. நண்பருக்கு உடல் நிலை சரியில்லை என்று கேள்விப்பட்டதும் அதற்காக வருந்தாமல் கார் நம்முடன் இருக்கப்போகிறதே என்ற சந்தோஷமே பண்ணையார் மற்றும் முருகேசனின் இயல்பான வெளிப்பாடாக இருப்பது ஆகியவற்றை இதற்கு உதாரணமாகச் சொல்லலாம்.

நலம் விசாரிக்கும் வார்த்தைகளால் மற்றவர்களுக்கு துர்திருஷ்டத்தைக் கொண்டுவரும் பாத்திரமாகப் படைக்கப்பட்டிருக்கும் பண்ணையாரின் வேலைக்காரன் பீடை(பாலா சரவணன்) செய்யும் நகைச்சுவைகள் கதையோடு அழகாக ஒட்டவைக்கப்பட்டுள்ளன.

இத்தனை நிறைகள் இருக்கும் இந்தப் படத்தில் கதையை நகர்த்திச் செல்வதற்கான கட்டாயத் தேவையான முரண் வலுவாக உருவாக்கபடவில்லை என்பதே ஆகப் பெரிய குறை. கார் மீதான அன்பையும் அதன் உரிமைக்கு விளையும் தடங்கல்களையும் இரண்டரை மணி நேரப் படமாக நீட்டிக்க மெனக்கெட்டிருப்பது அப்பட்டமாகத் தெரிகிறது. பிறந்த வீட்டிலிருந்து எல்லாவற்றையும் எடுத்துச் செல்லும் மகள் பாத்திரம் (நீலிமா ராணி), முருகேசனுக்கு உள்ளூர் பேருந்து மீது இருக்கும் வெறுப்பு ஆகியவை கதையை நீட்டிப்பதற்காகத் திணிக்கப்பட்டிருப்பவையாகத் தோன்றுகின்றன. பண்ணையாரின் கார் ஓட்டக் கற்றுக்கொள்ளும் வேட்கையும் ஒரு கட்டம் வரை கதையுடன் பொருந்தினாலும், அதற்கு மேல் நீளத்தைக் கருத்தில்கொண்டு வைக்கப்பட்டதாகவே தோன்றுகிறது.

அன்பின் மனித வடிவங்களாக, வயது முதிர்ந்த காதலர்களாக ஜெயபிரகாஷும் துளசியும் இதுபோன்ற தம்பதிகளை நிஜத்தில் தேட வேண்டிய ஆசையை ஏற்படுத்துகிறார்கள். வெள்ளந்தி மனிதராக ஜெயபிரகாஷும் கணவனைக் கண்டிப்புடன் கூடிய அன்பால் வெல்லும் மனைவியாக துளசியும் குறையற்ற நடிப்பை வழங்கியிருக்கிறார்கள்.

இந்தப் படத்திலும் கிட்டத்தட்ட துணைப் பாத்திரம்தான் விஜய் சேதுபதிக்கு,. ஆனால் கதையில் முக்கியப் பங்காற்றும் பாத்திரம். படம் நெடுக வருகிறார். அவரது காதல் கதையும் மையக் கதையுடன் அழகாக இணைககப்பட்டிருக்கிறது. இப்படி ஒரு பாத்திரத்தை ஏற்று அதில் சிறப்பாக நடித்திருப்பதன் மூலம் கதையையும் பாத்திரத்தைய்ம் தவிர வேறெதைப் பற்றியும் கவலைப்படாத நடிகர் என்று தனக்கிருக்கும் நற்பெயரை மீண்டும் உறுதி செய்கிறார் விஜய் சேதுபதி.

ஐஸ்வர்யா ராஜேஷ் கிராமத்துப் பெண் வேடத்துக்கு சிறப்பாகப் பொருந்தினாலும் நடிப்பதற்குப் பெரிய வாய்ப்பில்லை. பாலா சரவணன் பல இடங்களில் வெடித்துச் சிரிக்க வைக்கிறார். நகைச்சுவை நடிப்பில் இவருக்கு வளமான எதிர்காலம் இருக்கிறது என்ற நம்பிக்கையை ஏற்படுத்துகிறார். நீலிமா ராணி, பாத்திரம் கோரும் நடிப்பை வழங்கி பாஸ் மார்க் வாங்குகிறார்.

தோன்றுவது ஒரு காட்சியில்தான் என்றாலும் தன் அழுத்தமான முத்திரையை பதித்துவிட்டுச் செல்கிறார் சிநேகா.  மற்றொரு கவுரவத் தோற்றத்தில் நடித்திருக்கும், அட்டக்கத்தி தினேஷுக்கு கிட்டத்தட்ட வசனமே இல்லை. ஆனால் பொருத்தமான முகபாவங்களாலேயே மனதைக் கவர்கிறார்.

ஜஸ்டின் பிரபாகரனின் இசையில் பாடல்கள் கேட்பதற்கு இதமாக இருக்கின்றன. பின்னணி இசையும் பொருத்தமாக இருக்கிறது. துளிகூட இரைச்சல் இல்லை.

கோகுல் பினாயின் ஒளிப்பதிவு 1990களின் கிராமத்தை அதன் இயல்புடன் பதிவுசெய்திருக்கிறது.

படத்தை பெரிய அளவில் தொய்வில்லாமல் நகர்த்திச் செல்வதில் படத்தொகுப்பாளர் ஸ்ரீகர் பிரசாத்தின் பங்கு பாராட்டத்தக்கது.

வலுவான கதை இல்லைதான். அதற்காக அன்பைக் கொண்டாடும் இந்த அழகான படத்தை தவறவிட்டுவிடாதீர்கள்.

Indiaglitz

Books :HOW TO FAIL AT ALMOST EVERYTHING AND STILL WIN BIG

HOW TO FAIL AT ALMOST EVERYTHING AND STILL WIN BIG

Publisher: Portfolio (distributed in India by Penguin)
Pages: 257
Price: Rs 550

I'm delighted to admit that I've failed at more challenges than anyone I know. There's a nonzero chance that reading this book will set you on the path of your own magnificent screwups and cavernous disap­pointments. You're welcome! And if I forgot to mention it earlier, that's exactly where you want to be: steeped to your eyebrows in fail­ure. It's a good place to be because failure is where success likes to hide in plain sight. Everything you want out of life is in that huge, bubbling vat of failure. The trick is to get the good stuff out….

Nietzsche famously said, "What doesn't kill us makes us stronger." It sounds clever, but it's a loser philosophy. I don't want my failures to simply make me stronger,* which I interpret as making me better able to survive future challenges. Becoming stronger is obviously a good thing, but it's only barelyoptimistic. I do want my failures to make me stronger, of course, but I also want to become smarter, more talented, better networked, healthier, and more energized. If I find a cow turd on my front steps, I'm not satisfied knowing that I'll be mentally prepared to find some future cow turd. I want to shovel that turd onto my garden and hope the cow returns every week so I never have to buy fertilizer again.** Failure is a resource that can be managed.

Prior to launching Dilbert, and after, I failed at a long series of day jobs and entrepreneurial adventures. Here's a quick listing of the worst ones…

My Favorite Failures
Velcro Rosin Bag Invention: In the seventies, tennis players sometimes used rosin bags to keep their racket hands less sweaty. In college I built a prototype of a rosin bag that attached to a Velcro strip on tennis shorts so it would always be available when needed. My lawyer told me it wasn't patentworthy because it was simply a combination of two existing products. I approached some sporting-goods companies and got nothing but form-letter rejections. I dropped the idea. But in the process I learned a valuable lesson: Good ideas have no value because the world already has too many of them. The market rewards execution, not ideas. From that point on, I concentrated on ideas I could execute. I was already failing toward success, but I didn't yet know it.

My First Job Interview: It was my senior year at Hartwick College and I started interviewing for real-world jobs. One day Hartwick hosted a career day on campus. The only company that interested me was Xerox. They were looking for two field salespeople. At the time, Xerox seemed like a good company for the long run. I just needed to get my foot in the door with an entry-level sales job and work my way up….

As far as I knew at the time, my interview with the recruiter went well. I explained that I had no sales experience but loved to argue. And what is selling, I asked rhetorically, if not a form of arguing with customers until you win? Yes, I really took that approach.

That failure taught me to look for opportunities in which I had some natural advantage. When I later decided to try cartooning, it was because I knew there weren't many people in the world who could draw funny pictures and also write in a witty fashion.

Meditation Guide: Soon after college, a friend and I wrote a beginner's guide to meditation. I had meditated for years and found a lot of benefits in it. We advertised our meditation guide in minor publications and sold about three copies. I learned a good deal about local advertising, marketing, and product development. All of that came in handy later.

Gopher Offer: During my banking career, in my late twenties, I caught the attention of a senior vice president at the bank. Apparently my bullshit skills in meetings were impressive. He offered me a job as his gopher/assistant with the vague assurance that I would meet important executives during the normal course of my work and that would make it easy for him to strap a rocket to my ass - as the saying went - and launch me up the corporate ladder. On the downside, the challenge would be to survive his less-than-polite management style and do his bidding for a few years. I declined his offer because I was already managing a small group of people so becoming a gopher seemed like a step backward. I believe the senior vice president's exact characterization of my decision was "F#@*&G STUPID!!!" He hired one of my coworkers for the job instead, and in a few years that fellow became one of the youngest vice presidents in the bank's history.

I worked for Crocker National Bank in San Francisco for about eight years, starting at the very bottom and working my way up to lower management. That career ultimately failed when I hit the diversity ceiling, but during the course of my banking career, and in line with my strategy of learning as much as I could about the ways of business, I gained an extraordinarily good overview of banking, finance, technology, contracts, management, and a dozen other useful skills. That allowed me to jump ship to a much higher-paying job at...

Phone Company Career: I worked at Pacific Bell for another eight years, mostly doing financial jobs - budgeting and writing business cases for projects. But I also worked as a fake (literally) engineer in a technology lab, and I had a finger in strategy, marketing, research, interface design, and several other fields. That career hit the diversity ceiling just as my banking career had, but in the process I learned a huge amount about business from every angle. And my total corporate experience formed the knowledge base upon which Dilbert was born….

Crackpot Idea Web Site: I like crackpot ideas because I find them inherently interesting, and often they inspire ideas that have merit. I also like coming up with my own crackpot ideas, sometimes several per day…. The site was a subsidiary of Dilbert.com, which had plenty of traffic, so it wasn't hard to get exposure. The problem is that the ideas people submitted were so awful they didn't even rise to the level of crackpot. It didn't take long for the site to be populated with so much well-intentioned garbage that it became worthless. We shut it down.

In the process of failing I learned a lot about Web site design and implementing new features. That knowledge has served me well on several projects.

Video on Internet: During the dot-com frenzy I was approached by the founders of a start-up that planned to allow anyone with a computer to post videos on the Internet for the collective viewing pleasure of all. They asked me to use my Dilbert spotlight to help get the word out. The start-up didn't have much funding, so they offered me a generous chunk of stock instead. I accepted. I talked about the new service in my Dilbert newsletter, posted my own funny videos, and did some interviews on the topic….

Several years later, Google bought YouTube for $1.65 billion and the shareholders made a fortune. Unfortunately, the video service in my story was not YouTube. It was a service that came before. The company I worked with was premature because Internet speeds were not quite fast enough for online video sharing to catch on. The company struggled for a few years and then shut down. YouTube got the timing right. This was about the time I started to understand that timing is often the biggest component of success. And since timing is often hard to get right unless you are psychic, it makes sense to try different things until you get the timing right by luck….

Dilberito: During the busiest years of Dilbert's climb into popular cul­ture, I was often too busy to eat well. I also wanted to give back, as the saying goes, to a world that was being more generous than I thought my meager talent deserved. I came up with the idea of creating a food product that was fortified with 100 percent of your daily requirements of vitamins and minerals. I worked with a food expert, my only employee, who designed a line of burritos - dubbed the Dilberito -and successfully sold them into almost every major grocery chain in the United States, plus 7-Eleven, Costco, and Walmart. In each case the product failed to sell for a variety of reasons, mostly related to shelf placement….

We also didn't do much in the way of repeat business. The mineral fortification was hard to disguise, and because of the veggie and legume content, three bites of the Dilberito made you fart so hard your intestines formed a tail.

Several years and several million dollars later, I sold off the intellectual property and exited…

First Attempt at Cartooning: My first attempt at professional cartooning involved sending some single-panel comics to the two magazines that paid the most: Playboy and the New Yorker. The comics were dreadful. Both magazines wisely rejected them.

---

*To be fair to Nietzsche, he probably meant the word "stronger" to include anything that makes you more capable. I'd ask him to clarify, but ironically he ran out of things that didn't kill him.

**I should warn you that 75 percent of my analogies involve feces, babies, or Steve Jobs. I do not apologize for that.

Excerpted with permission from Penguin India

Budget 2014 :Cook it, Mr Chidambaram

B S  :T C A Srinivasa-Raghavan  8 FEB 2014


In this year's Budget, the finance minister should mandate cooked food or eggs and milk for children via CSR

India has a huge malnutrition problem amongst children. You can quibble over the details of the extent of it but the broad fact is true: millions of kids aren't getting either the right amount of food or the right sort of food.

As a result, it is not just their health but also their intelligence that is vulnerable. You can see the outcomes all around you.

What should be done? The first part of the answer is simple: feed them. But then comes the hard part: should we give cooked food to the children or uncooked food to their parents as we have been doing so far and which is what the right to food law mandates?

If you look around, it quickly becomes obvious that it is far better to give cooked food to the children than grains to their parents because less of cooked food is likely to leak out than the grain in the public distribution system. Cooked food also has a larger employment creation effect.

Assume, for the sake of choosing from the alternatives, that Rahul Gandhi issues a fatwa on this. How would the operation be funded then?

This is where corporate social responsibility comes in: mandated CSR expenditure on food for children would align the public and private interest perfectly because both would benefit from healthy and reasonably intelligent children. You don't even have to go down the moral argument route for this, which, as the debate over the right to food Bill showed, is fraught with non sequiturs.

The tax rule

The problem is of incentivising the private sector. This can be done through the tax mechanism and there is a precedent for allowing certain types of charities to be tax deductible. Section 80G of the Indian income tax Act allows you to deduct donations made to charitable institutions for certain donations.

But it comes with certain conditions. One of them is that the amount donated in excess of 10 per cent of gross income will have to be ignored while computing the sum in respect of which deduction is to be allowed. The eligible deduction or tax break is 50 per cent of the sum computed thus.

The CSR route 

Indian companies are currently required to spend two per cent of the average of net profits for three years on CSR. They now want a tax break on this, perhaps a rule similar to 80G. The minister for corporate affairs, Sachin Pilot, says he will see what he can do but adds that it is up to the finance ministry to say yes or no.

Given that Mr Pilot expects something between Rs 15,000 crore and Rs 20,000 crore to be spent on CSR, and since the deduction would apply only to sums in excess of two per cent, the revenue foregone would not be much.

On the other hand, if the revenue foregone is substantial but it incentivises firms to spend more on charity, it would be still worthwhile provided the CSR monies are spent on nutrition for children below the age of 10. This must be the necessary condition for availing of the tax relief. This must be the top priority, not only because we need to spend more on feeding children, but also because for relatively small outlays the long-term benefits are simply colossal.

Purists would argue that the government should not tell companies where they should spend their CSR money. But they can rest assured on that score because the tax benefits would accrue only to sums spent in excess of two per cent. Below that companies would be free to spend their money as they wished.

Thus, if suppose the total to be spent is, say, Rs 20,000 crore and the tax benefit incentivises firms to spend, at a conservative estimate, an additional Rs 2,000 crore on nutrition for children below 10, giving a tax break on this sum should not be a problem.

Mohandas Pai's mantra

Would this work? Mohandas Pai's Akshaya Patra website says that it costs just Rs 750 per child a year. (In contrast, the price of branded dog food is Rs 175 per kilo packet, which lasts less than a month). Akshaya Patra now feeds as many as 1.3 million children across nine states in 20 kitchens. This can be not only scaled up but also replicated across the country. Indeed, donations to Akshaya Patra are already under CSR.

Besides, expenditure on cooked food for distribution in schools has a large investment multiplier since each large kitchen can employ as many as 300 people directly and indirectly.

It is win-win - children getting fed at private expense, that too properly. We can call it the Rahul Gandhi Payt Bharo Abhiyan.

Powerful Quotes of Steve Jobs : There is no reason not to follow your heart

Powerful Quotes of Steve Jobs :  There is no reason not to follow your heart

The Spirit of Warren Buffett : Chains of habit are too Light to be felt until they are too Heavy to be broken

Quote :

"Chains of habit are too Light to be felt until they are too Heavy to be broken"

The Times of  Warren Buffett :

Business career

In 1950, at the age of 20, Buffett had made and saved $9,800 (nearly $94,000 inflation adjusted for the 2012 USD In April 1952, Buffett discovered Graham was on the board of GEICO insurance. Taking a train to Washington, D.C. on a Saturday, he knocked on the door of GEICO's headquarters until a janitor allowed him in.

There he met Lorimer Davidson, Geico's Vice President, and the two discussed the insurance business for hours. Davidson would eventually become Buffett's lifelong friend and a lasting influence and later recall that he found Buffett to be an "extraordinary man" after only fifteen minutes.

 Buffett graduated from Columbia and wanted to work on Wall Street, however, both his father and Ben Graham urged him not to. He offered to work for Graham for free, but Graham refused.

Buffett returned to Omaha and worked as a stockbroker while taking a Dale Carnegie public speaking course.Using what he learned, he felt confident enough to teach an "Investment Principles" night class at the University of Nebraska-Omaha. The average age of his students was more than twice his own.

 During this time he also purchased a Sinclair Texaco gas station as a side investment. However, this did not turn out to be a successful business venture.

In 1952Buffett married Susan Thompson at Dundee Presbyterian Church and the next year they had their first child, Susan Alice Buffett. In 1954, Buffett accepted a job at Benjamin Graham's partnership. His starting salary was $12,000 a year (approximately $105,000 inflation adjusted for the 2012 USD).

There he worked closely with Walter Schloss. Graham was a tough man to work for. He was adamant that stocks provide a wide margin of safety after weighting the trade-off between their price and their intrinsic value. The argument made sense to Buffett but he questioned whether the criteria were too stringent and caused the company to miss out on big winners that had more qualitative values.

That same year the Buffetts had their second child, Howard Graham Buffett. In 1956, Benjamin Graham retired and closed his partnership. At this time Buffett's personal savings were over $174,000 ($1.47 millioninflation adjusted to 2012 USD) and he started Buffett Partnership Ltd., an investment partnership in Omaha.

Books on Warren Buffett :

Author:Alice Schroeder 

Publisher:Bantam Books(2009)  

About the Author

Author Alice Schroeder was a noted insurance industry analyst and writer who was a managing director at Morgan Stanley. She first met Warren Buffett when she published research on Berkshire Hathaway; her grasp of the subject and insight so impressed him that he offered her access to his files and to himself. Their friendship and mutual respect make her ideally positioned to write the The Snowball.

Ms. Schroeder was born in Texas, and she earned an undergraduate degree and her MBA at the University of Texas at Austin before moving east to work in finance. She is a former CPA and lives in Connecticut with her husband.

About the book

Here is THE book recounting the life and times of one of the most respected men in the world, Warren Buffett. The legendary Omaha investor has never written a memoir, but now he has allowed one writer, Alice Schroeder, unprecedented access to explore directly with him and with those closest to him his work, opinions, struggles, triumphs, follies, and wisdom. The result is the personally revealing and complete biography of the man known everywhere as “The Oracle of Omaha.”

Although the media track him constantly, Buffett himself has never told his full life story. His reality is private, especially by celebrity standards. Indeed, while the homespun persona that the public sees is true as far as it goes, it goes only so far. Warren Buffett is an array of paradoxes. He set out to prove that nice guys can finish first. Over the years he treated his investors as partners, acted as their steward, and championed honesty as an investor, CEO, board member, essayist, and speaker. At the same time he became the world’s richest man, all from the modest Omaha headquarters of his company Berkshire Hathaway. None of this fits the term “simple.”